Ξέρεις τι σημαίνει διασκεδάζω;

Κλείσε τα μάτια σου. Προσπάθησε να θυμηθείς ποια ήταν η τελευταία φορά που βγήκες έξω για να διασκεδάσεις, πριν τον ιό, πριν την καραντίνα. Σκέψου. Που πήγες, με ποιους, τι έκανες; Τώρα, θυμήσου. Ποια ήταν η τελευταία φορά που βγήκες έξω για να διασκεδάσεις και πέρασες πραγματικά καλά; Ουσιαστικά καλά; Χωρίς να πείθεις τον εαυτό σου πως, εάν κάνεις αυτά που λένε ότι συνιστούν τη διασκέδαση, δεν μπορεί, θα πρέπει να διασκεδάσεις. Αλλιώς…κάτι πάει στραβά με σένα.

Άνοιξε τα μάτια σου. Κοιτάξου, κοίτα και γύρω σου. Είσαι στο σπίτι σου, στη βάση σου. Πόσο παράξενα μοιάζουν τώρα όλα αυτά που συναρμολογούσαν κάποτε το σκηνικό της διασκέδασης; Οι selfies, τα stories, τα κινητά σε παράταξη πάνω στα τραπέζια, ανάμεσα στα ποτά και τα τσιγάρα, περιμένοντας σαν καλά στρατιωτάκια να αποτυπώσουν το #fun, #cool, #νιώθω #υπέροχα #στην τοποθεσία μπλα μπλα.

Ξέρεις κάτι; Ό,τι χρειαζόσουν τότε για να περάσεις καλά, το έχεις και τώρα. Απλά πολλοί μας μας δεν το ξέραμε, τότε. Συνηθίσαμε να συνθέτουμε μία συγκεκριμένη εικόνα της χαράς, και ξεφύγαμε από το κέντρο μας. Ξέρεις όμως ότι μπορείς να είσαι χαρούμενος με το τίποτα. Θυμήσου, όταν ήσουν παιδί…μπορεί να έπαιζες με ένα κομμάτι κλωστή για ώρες, να εξερευνούσες το πρόσωπό σου στον καθρέφτη, μπορεί να έπαιζες με ένα κομμάτι κλωστή για ώρες, να εξερευνούσες το πρόσωπό σου στον καθρέφτη μέχρι να σου μοιάζεις ξένος, παρατηρώντας κάθε πτυχή του, κάθε γωνία. Μπορεί να βαριόσουν τόσο πολύ εκείνα τα ράθυμα μεσημέρια του καλοκαιριού, τότε που σε έβαζαν να κάνεις ησυχία, που η φαντασία σου να έπαιρνε φωτιά για να σε διασκεδάσει, οι ιστορίες που έπλαθες να ήταν πολύ πιο συναρπαστικές από οποιαδήποτε αλήθεια.

Σήμερα, τώρα, εδώ, είσαι ο ίδιος άνθρωπος. Απλά το παιδί που ήσουν τότε, άρχισε να βρίσκει παιχνίδια, αποσπάσεις, για να περνάει την ώρα του μακριά από την πολύτιμη βαρεμάρα, τη βαρεμάρα που οδηγεί στη δημιουργία, τον αυτοσχεδιασμό. Ρούχα, ποτά, ουσίες…Όλα αυτά που ίσως γνώρισες κάποτε, που άφησες να σε πάρουν από το χέρι και να σε «διασκεδάσουν», δεν είναι τίποτε άλλο από εξαρτήσεις. Δεσμεύσεις σε συγκεκριμένα αντικείμενα και συνθήκες, αλυσίδες που δε μας αφήνουν να καθίσουμε στο ανακουφιστικό κενό που προκαλεί η ησυχία και να ακούσουμε τον ρυθμό της δικής μας καρδιάς. Μάθαμε να αποφεύγουμε το κενό, να γεμίζουμε με κόσμο, να μην θυμόμαστε πως είναι να κάνουμε παρέα με μας, μόνο. Μένοντας στο σπίτι και γυρνώντας στη βάση σου, κοιτάς ξανά προς τα μέσα και συνειδητοποιείς ότι σημασία αποκτούν ξαφνικά όλα αυτά τα μικρά, όμορφα τίποτα. Η καλύτερη παρέα σου είσαι εσύ, η αγαπημένη σου διασκέδαση είναι αυτά τα «τίποτα». Αυτά τα κομμάτια από κλωστή που σε δένουν με την ουσία σου, τον πυρήνα σου, και σαν μίτος της Αριάδνης σε οδηγούν στη μοναδική αλήθεια σου.

Τώρα που πρέπει να συμπληρώσεις μία φόρμα ή στείλεις ένα μήνυμα για να βγεις από το σπίτι, η απλή βόλτα γίνεται ξαφνικά πολύτιμη. Ή μήπως αποκτά ξανά την πραγματική της αξία;

Η άσκηση γίνεται φαφνικά απαραίτητη. Ή μήπως παίρνει τη θέση που θα έπρεπε να έχει πάντα στη ρουτίνα μας; Βγαίνεις για έναν περίπατο και χάνεσαι, ξεχνάς το ρολόι. Τρέχεις στη γειτονιά σου και ανοίγουν τα μάτια σου, τέρμα δυνατά η αγαπημένη σου μουσική, ξεχνάς το χρονόμετρο και τις θερμίδες. Διασκεδάζεις, με την καρδιά σου. Ζεις ξανά τη στιγμή. Στιγμή τη στιγμή. Μπροστά σε ένα αβέβαιο αύριο, εστιάζεις στο τώρα. Τώρα, που είσαι μόνος σου με τον εαυτό σου, στο σπίτι σου, όσοι και να είναι εκεί μαζί σου, δεν έχεις πια κανέναν λόγο να κρατάς τα προσχήματα. Θυμάσαι τα γελοία eighties που λατρεύεις, πετάς τις κάλτσες και λιώνεις στο χορό. Πότε χόρεψες τελευταία φορά έξω, με τόσο κέφι; Πότε ένιωσες τελευταία φορά ψυχική ανάταση, με τη μουσική μέσα από τα ηχεία ενός μπαρ;

Οι φίλοι είναι πάντα εκεί. Ένα κλικ μακριά. Και τα απογευματινά πάρτι με πιτζάμες και φόρμες μέσα από τα παραθυράκια του υπολογιστή σου, η καλύτερη μάζωξη που είχατε τώρα τελευταία. Μπορεί να σου λείπει το άγγιγμά τους, αλλά η φωνή τους είναι πάντα εκεί, ζεστή και οικεία. Και τα κινητά αφημένα κάπου. Δεν υπάρχει τίποτα επείγον, που να διακόπτει τη σύνδεσή μας. Ένα τηλεφώνημα από το γραφείο, μία ξεχασμένη υποχρέωση. Τίποτα δεν είναι πιο επείγον από αυτό που ζούμε όλοι μαζί.

Οι αγαπημένες σου ταινίες, μαζί με όλες εκείνες που «θα έβλεπες, όταν είχες χρόνο», είναι όλες εκεί, διαθέσιμες, περιμένοντας να τις δεις. Θεατρικές σκηνές έχουν ξεκελιδώσει τα αρχεία τους και βραβευμένες παραστάσεις παίζονται στο δωμάτιό σου. Όπως και μικρές συναυλίες με τους αγαπημένους σου μουσικούς, σε κουζίνες και σαλόνια σε όλο τον κόσμο. Μπορείς ακόμα και να γυρίσεις ξιπόλυτος όλα τα μουσεία της γης, μέσα από 3D ξεναγήσεις. Και οι selfies, τα stories, έχουν αντικατασταθεί από μηνύματα με ουσία, ανθρωπιά. Η βιβλιοθήκη σου, γεμάτη αναμνήσεις και βιβλία με κολλημένες από τον καιρό σελίδες, σε περιμένει να θυμηθείς εκείνο το παιδί που βαριόταν τα ατέλειωτα μεσημέρια. Ήρθε η ώρα να το πιάσεις από το χέρι και να του δείξεις με πόσα πράγματα το έχεις προικίσει για να περνάει καλά, να το αγκαλιάσεις και να διασκεδάσεις με την ψυχή σου. Κυριολεκτικά.